Copyright @ Spiewająca Lipka 2021
Kontakt
Godziny Pracy
ul.Zasobna 49 lok 5
04-862 Warszawa
(+48) 533-371-311
restauracja@spiewajacalipka.pl
Kuchnia Warszawskiego Urzecza
Nadwiślańskie Urzecze. Podwarszawski zapomniany mikroregion etnograficzny, który rozciągał się po obydwu
brzegach Wisły, pomiędzy ujściami Pilicy i Wilgi a mokotowskimi Siekierkami i prawobrzeżną Saską Kępą. Jego
granice sięgały od północy: Mokotowa, Pragi Południe, Wilanowa, Wawra, a od południa powiatami:
otwockim, piaseczyńskim i garwolińskim. Region związany był z Wisłą i handlem wiślanym, średniowieczną
ludnością mazowiecką, flisakami zwanymi tu orylami, a także z tzw. osadnictwem olęderskim z północy.
Bliskość rzeki spowodowało, że region wytworzył odrębną kulturę, w tym charakterystyczne potrawy, takie jak
świąteczny barszcz chrzanowo-buraczany. Robiono go na święta wielkanocne na wędzonce i z dużą ilością
wędliny. Obok barszczu drugim znakiem firmowym Urzecza jest sytocha, zawiesista podobna do kartoflanki
potrawa z tartych ziemniaków, wody, przypraw i dodatków. oraz siuforek – zupa rybna.
Zarezerwuj stolik w Spiewającej Lipce
Śpiewająca Lipka
Witamy w progach niezwykłej krainy warszawskiego Urzecza,
bogatej kuchni Podlasia z całą magią smaków tradycji kulinarnej polskich
Tatarów, Łemków, Bojków oraz Karaimów.
Kuchnia ( Lipków ) Tatarów Polskich
Jak głosi legenda, król Jan III Sobieski był tak zachwycony dokonaniami kapitana tatarskiej
kawalerii w szeregach wojsk koronnych i litewskich, że postanowił nadać mu tyle ziemi, ile ten zdoła
okrążyć konno w ciągu jednego dnia. W ten sposób Tatarzy mieli zasiedlić Podlasie. Polscy Tatarzy
mieszkali na ziemiach Wielkiego Księstwa Litewskiego od końca XIV wieku. Ich przodkami byli
emigranci lub uciekinierzy z terenów ówczesnej Złotej Ordy oraz z Krymu. Od końca wieku XVIII,
poprzez wiek XIX, Tatarzy ulegali coraz większej polonizacji. Od tej pory można już mówić o
Tatarach polskich, tym bardziej, iż spora część tej grupy etnicznej uczestniczyła, zwłaszcza szlachta
tatarska, w walce o Niepodległą Rzeczpospolitą. W jarłykach (czyli poselstwach) chanów krymskich
Gerejów do królów polskich z wieku XVI, a też późniejszych, spotykamy nazwę Lipka, jako
zniekształconą w wymowie i pisowni nazwę własną Litwy. Nazwy tej używano potem i w
dokumentach Rzeczypospolitej i w historiografii. Tatarska kuchnia to niezwykła mieszanka smaków i
aromatów. Jest odzwierciedleniem długiej i skomplikowanej historii tatarskiego narodu. Przez wieki
tatarskie menu zmieniało się, kształtowane wpływami bułgarskimi, tureckimi, greckimi, ukraińskimi
czy przede wszystkim uzbeckimi. Do tatarskich garnków trafiały w ten sposób nie tylko orientalne
przyprawy, ale i zaimportowane całe dania. Nie zmieniły się jedynie podstawowe produkty tatarskiej
kuchni, której podstawę zawsze stanowiło mięso, nabiał oraz warzywa. Warto pamiętać, że o ile
dzisiaj w restauracjach najczęściej spotyka się potrawy z baraniny i wołowiny, to Tatarzy zwykli jadać
także mięso wielbłądzie czy koninę.
Kuchnia Podlaska
Kuchnia Podlasia to prawdziwy miks smaków. Jest odzwierciedleniem wielokulturowości terenu. Tak jak
mieszały się narodowości, wyznania i kultury, tak samo wymieszały się tu smaki kuchni polskiej, tatarskiej,
litewskiej, żydowskiej i rosyjskiej. Kuchnia podlaska to przede wszystkim potrawy z popularnych w tym regionie
ziemniaków. Dużą sławą cieszą się kołduny, kartacze, bliny, babka i kiszka ziemniaczana. Spory wpływ na
kuchnie podlaską, miała kuchnia kurpiowska i litewska. Podlasie to również tradycyjne wędliny, których smak
jest wyjątkowy. Do takich wyjątków należy wywodzący się z Litwy kindziuk czy palcówka, podsuszana
wieprzowa kiełbasa oraz dziczyzna, którą podaje się w towarzystwie sosu szyszkowego, przygotowywanego z
szyszek gotowanych w zalewie ziołowej. Do wędlin idealnie pasuje oryginalny w smaku ser Koryciński.
Znakomite owoce i zioła wykorzystywane są także do przyrządzania tradycyjnych nalewek oraz aromatycznych
wódek. Najbardziej znanym trunkiem z regionu jest Żubrowka, wódka przygotowywana z dodatkiem
aromatycznej trawy żubrowej rosnącej tylko w Puszczy Białowieskiej. Najstarszą zaś nalewką jest
Kiermusianka, która wytwarzana jest według ściśle strzeżonej receptury sprzed pięciuset lat, ze świeżej śliwki
węgierki, dodatkiem goździków, kwiatu lipy, kory cynamonowca oraz aromatu 16 ziół. Jakością nie ustępują jej
także nalewki owocowe: pigwówka, żurawinówka oraz ziołowa jałowcówka i inne.
Kuchnia Łemkowska
Łemkowie, to jedna z trzech grup górali karpackich poza Hucułami i Bojkami. Podstawowe
składniki wykorzystywane dawniej w kuchni łemkowskiej to mąka żytnia i owsiana (razowa i
pytlowana), siemię lniane, olej lniany, kasza gryczana, warzywa strączkowe, kapusta, ziemniaki,
cebula, a także owoce sezonowe (na przykład śliwki, jabłka). Często sięgano po grzyby (rydze czy
hołubinki – gołąbki) oraz zioła i jagody. W bogatszych domach wykorzystywano jajka i nabiał (masło,
mleko, śmietanę, twaróg, bryndzę). Mięso, drób, wołowinę czy baraninę, tradycyjnie jadano tylko od
święta. Co dziś zostało z dawnych przepisów? Znane na całym Podkarpaciu proziaki, czyli placki
mączne z „prozą”, to jest sodą oczyszczoną, na Łemkowszczyźnie nazywane są adzymkami.
Przystawką, której po prostu trzeba skosztować, są homiłki, niewielkie kulki z twarogu i suszonej
mięty, przechowywane w słoju z olejem, przez Łemków były jadane z okazji Matki Boskiej Zielnej.
Zupą, której obowiązkowo powinno się spróbować jest warianka. Danie to w biednych łemkowskich
domach gotowane było na bazie wody, soku z kiszonej kapusty oraz czasami warzyw bulionowych.
Nie sposób nie wspomnieć o hałuszkach, czyli kluseczkach z tartych surowych ziemniaków oraz
zlepieńcach , czyli pierogach z suszonymi śliwkami polanych sosem miodowym.
Kuchnia Bojkowska
Bojkowie są potomkami ruskich i wołoskich osadników, którzy dotarli na Bojkowszczyznę w początkach XV
wieku. Sama nazwa „Bojko” była dla ludności tak określanej uwłaczająca i pełna pogardy. Sami siebie
nazywali „Hirniakami” i „Werchowyńcami”, czyli „ludźmi gór”. Bojkami byli dla nich handlarze wołów i
właśnie od tych zwierząt („bojka”) prawdopodobnie wywodzi się nazwa grupy etnicznej. Obszar ich
zamieszkania, Bojkowszczyzna, rozciąga się w Karpatach Wschodnich. Obecnie podzielona jest pomiędzy
Polskę i Ukrainę. Kuchnia Bojków to kuchnia prosta i wbrew pozorom smaczna, oparta na ziemniakach,
kapuście, kaszach, pieczywie i przetworach mlecznych. Podobnie jak w innych biednych częściach Europy
Środkowej prym także i tu wiodły ziemniaki. Zwane przez mieszkańców "komperami", "bandurami" lub
kartoflami. Na obiad chętnie jadano maczankę, bardzo gęsty wołowy gulasz, podawany w misce. Domownicy
nabierali potrawę kromką chleba. Jedzenie z jednego naczynia, teraz uważane za objaw ubóstwa, miało
symboliczne znaczenie, podkreślało więzy rodzinne. Daniem bardziej odświętnym były pierogi z nadzieniem z
ziemniaków i białego sera lub bryndzy.
Kuchnia Karaimska
Karaimów nazywa się najmniejszą z mniejszości Karaimi to lud turecki, a dokładniej turkijski,
czyli wywodzą się z ogromnej rodziny ludów turkijskich zamieszkujących Azję od dalekiej Syberii po
wschodnią Europę. Są wyznawcami religii o tej samej nazwie, która pochodzi od wyrazu kara –
czytać, recytować (Pismo Święte). Karaimi są maleńką mniejszością etniczną. Na świecie jest ich nie
więcej niż 2000, a w Polsce żyje ok. 200 osób. Mimo że tak nieliczni, przez stulecia stworzyli własną
kuchnię, o której tradycyjnych daniach mówi się obecnie więcej, niż o samym narodzie. Kuchnia
karaimska przypomina nieco tatarską, ale wciąż pozostaje unikalna, a niektórych jej potraw nie da
się spotkać w żadnej innej kulturze. Swoistym symbolem Karaimów są kibiny, czyli pierogi z ciasta
drożdżowego z nadzieniem. Karaimi już w okresie międzywojnia słynęli z uprawy najlepszych w całej
Rzeczypospolitej ogórków. Weszły one w skład najpopularniejszej karaimskiej zupy, czyli białego
chłodnika znanego pod nazwą jazma.
Pracujemy od wtorku do niedzieli
od godziny 12:00
Poniedziałek - odpoczywamy
Kuchnia Warszawskiego
Urzecza
Nadwiślańskie Urzecze. Podwarszawski
zapomniany mikroregion etnograficzny,
który rozciągał się po obydwu brzegach Wisły,
pomiędzy ujściami Pilicy i Wilgi a mokotowskimi
Siekierkami i prawobrzeżną Saską Kępą.
Jego granice sięgały od północy: Mokotowa,
Pragi Południe, Wilanowa, Wawra,
a od południa powiatami: otwockim,
piaseczyńskim i garwolińskim. Region związany
był z Wisłą i handlem wiślanym, średniowieczną
ludnością mazowiecką, flisakami zwanymi tu
orylami, a także z tzw. osadnictwem olęderskim z
północy. Bliskość rzeki spowodowało, że region
wytworzył odrębną kulturę, w tym
charakterystyczne potrawy, takie jak świąteczny
barszcz chrzanowo-buraczany. Robiono go na
święta wielkanocne na wędzonce i z dużą ilością
wędliny. Obok barszczu drugim znakiem
firmowym Urzecza jest sytocha, zawiesista
podobna do kartoflanki potrawa z tartych
ziemniaków, wody, przypraw i dodatków. oraz
siuforek – zupa rybna.
Śpiewająca Lipka
Kuchnia ( Lipków )
Tatarów Polskich
Jak głosi legenda, król Jan III Sobieski był tak
zachwycony dokonaniami kapitana tatarskiej
kawalerii w szeregach wojsk koronnych i litewskich,
że postanowił nadać mu tyle ziemi, ile ten zdoła
okrążyć konno w ciągu jednego dnia. W ten sposób
Tatarzy mieli zasiedlić Podlasie. Polscy Tatarzy
mieszkali na ziemiach Wielkiego Księstwa Litewskiego
od końca XIV wieku. Ich przodkami byli emigranci
lub uciekinierzy z terenów ówczesnej Złotej Ordy oraz
z Krymu. Od końca wieku XVIII, poprzez wiek XIX,
Tatarzy ulegali coraz większej polonizacji. Od tej pory
można już mówić o Tatarach polskich, tym bardziej,
iż spora część tej grupy etnicznej uczestniczyła,
zwłaszcza szlachta tatarska, w walce o Niepodległą
Rzeczpospolitą. W jarłykach (czyli poselstwach)
chanów krymskich Gerejów do królów polskich z wieku
XVI, a też późniejszych, spotykamy nazwę Lipka,
jako zniekształconą w wymowie i pisowni nazwę
własną Litwy. Nazwy tej używano potem i
w dokumentach Rzeczypospolitej i w historiografii.
Tatarska kuchnia to niezwykła mieszanka smaków i
aromatów. Jest odzwierciedleniem długiej i
skomplikowanej historii tatarskiego narodu.
Przez wieki tatarskie menu zmieniało się,
kształtowane wpływami bułgarskimi, tureckimi,
greckimi, ukraińskimi czy przede wszystkim uzbeckimi.
Do tatarskich garnków trafiały w ten sposób nie tylko
orientalne przyprawy, ale i zaimportowane całe
dania. Nie zmieniły się jedynie podstawowe produkty
tatarskiej kuchni, której podstawę zawsze stanowiło
mięso, nabiał oraz warzywa. Warto pamiętać, że o ile
dzisiaj w restauracjach najczęściej spotyka się potrawy
z baraniny i wołowiny, to Tatarzy zwykli jadać także
mięso wielbłądzie czy koninę.
Kuchnia Podlaska
Kuchnia Podlasia to prawdziwy miks smaków.
Jest odzwierciedleniem wielokulturowości terenu.
Tak jak mieszały się narodowości, wyznania i kultury,
tak samo wymieszały się tu smaki kuchni polskiej,
tatarskiej, litewskiej, żydowskiej i rosyjskiej. Kuchnia
podlaska to przede wszystkim potrawy z popularnych
w tym regionie ziemniaków. Dużą sławą cieszą się
kołduny, kartacze, bliny, babka i kiszka
ziemniaczana. Spory wpływ na kuchnie podlaską,
miała kuchnia kurpiowska i litewska. Podlasie to
również tradycyjne wędliny, których smak jest
wyjątkowy. Do takich wyjątków należy wywodzący się
z Litwy kindziuk czy palcówka, podsuszana
wieprzowa kiełbasa oraz dziczyzna, którą podaje się
w towarzystwie sosu szyszkowego, przygotowywanego z
szyszek gotowanych w zalewie ziołowej. Do wędlin
idealnie pasuje oryginalny w smaku ser Koryciński.
Znakomite owoce i zioła wykorzystywane są także do
przyrządzania tradycyjnych nalewek oraz
aromatycznych wódek. Najbardziej znanym trunkiem
z regionu jest Żubrowka, wódka przygotowywana z
dodatkiem aromatycznej trawy żubrowej rosnącej
tylko w Puszczy Białowieskiej. Najstarszą zaś nalewką
jest Kiermusianka, która wytwarzana jest według
ściśle strzeżonej receptury sprzed pięciuset lat,
ze świeżej śliwki węgierki, dodatkiem goździków,
kwiatu lipy, kory cynamonowca oraz aromatu 16 ziół.
Jakością nie ustępują jej także nalewki owocowe:
pigwówka, żurawinówka oraz ziołowa jałowcówka
i inne.
Kuchnia Łemkowska
Łemkowie, to jedna z trzech grup górali karpackich
poza Hucułami i Bojkami. Podstawowe składniki
wykorzystywane dawniej w kuchni łemkowskiej to
mąka żytnia i owsiana (razowa i pytlowana), siemię
lniane, olej lniany, kasza gryczana, warzywa
strączkowe, kapusta, ziemniaki, cebula, a także
owoce sezonowe (na przykład śliwki, jabłka). Często
sięgano po grzyby (rydze czy hołubinki – gołąbki) oraz
zioła i jagody. W bogatszych domach
wykorzystywano jajka i nabiał (masło, mleko,
śmietanę, twaróg, bryndzę). Mięso, drób, wołowinę czy
baraninę, tradycyjnie jadano tylko od święta. Co dziś
zostało z dawnych przepisów? Znane na całym
Podkarpaciu proziaki, czyli placki mączne z „prozą”,
to jest sodą oczyszczoną, na Łemkowszczyźnie
nazywane są adzymkami. Przystawką, której po
prostu trzeba skosztować, są homiłki, niewielkie kulki
z twarogu i suszonej mięty, przechowywane w słoju z
olejem, przez Łemków były jadane z okazji Matki
Boskiej Zielnej. Zupą, której obowiązkowo powinno
się spróbować jest warianka. Danie to w biednych
łemkowskich domach gotowane było na bazie wody,
soku z kiszonej kapusty oraz czasami warzyw
bulionowych. Nie sposób nie wspomnieć o
hałuszkach, czyli kluseczkach z tartych surowych
ziemniaków oraz zlepieńcach , czyli pierogach z
suszonymi śliwkami polanych sosem miodowym.
Kuchnia Bojkowska
Bojkowie są potomkami ruskich i wołoskich
osadników, którzy dotarli na Bojkowszczyznę w
początkach XV wieku. Sama nazwa „Bojko” była dla
ludności tak określanej uwłaczająca i pełna pogardy.
Sami siebie nazywali „Hirniakami” i
„Werchowyńcami”, czyli „ludźmi gór”. Bojkami byli
dla nich handlarze wołów i właśnie od tych zwierząt
(„bojka”) prawdopodobnie wywodzi się nazwa grupy
etnicznej. Obszar ich zamieszkania, Bojkowszczyzna,
rozciąga się w Karpatach Wschodnich. Obecnie
podzielona jest pomiędzy Polskę i Ukrainę. Kuchnia
Bojków to kuchnia prosta i wbrew pozorom smaczna,
oparta na ziemniakach, kapuście, kaszach, pieczywie i
przetworach mlecznych. Podobnie jak w innych
biednych częściach Europy Środkowej prym także i tu
wiodły ziemniaki. Zwane przez mieszkańców
"komperami", "bandurami" lub kartoflami. Na obiad
chętnie jadano maczankę, bardzo gęsty wołowy gulasz,
podawany w misce. Domownicy nabierali potrawę
kromką chleba. Jedzenie z jednego naczynia, teraz
uważane za objaw ubóstwa, miało symboliczne
znaczenie, podkreślało więzy rodzinne. Daniem
bardziej odświętnym były pierogi z nadzieniem z
ziemniaków i białego sera lub bryndzy.
Kuchnia Karaimska
Karaimów nazywa się najmniejszą z mniejszości
Karaimi to lud turecki, a dokładniej turkijski, czyli
wywodzą się z ogromnej rodziny ludów turkijskich
zamieszkujących Azję od dalekiej Syberii po wschodnią
Europę. Są wyznawcami religii o tej samej nazwie,
która pochodzi od wyrazu kara – czytać, recytować
(Pismo Święte). Karaimi są maleńką mniejszością
etniczną. Na świecie jest ich nie więcej niż 2000, a w
Polsce żyje ok. 200 osób. Mimo że tak nieliczni, przez
stulecia stworzyli własną kuchnię, o której
tradycyjnych daniach mówi się obecnie więcej, niż o
samym narodzie. Kuchnia karaimska przypomina
nieco tatarską, ale wciąż pozostaje unikalna, a
niektórych jej potraw nie da się spotkać w żadnej innej
kulturze. Swoistym symbolem Karaimów są kibiny,
czyli pierogi z ciasta drożdżowego z nadzieniem.
Karaimi już w okresie międzywojnia słynęli z uprawy
najlepszych w całej Rzeczypospolitej ogórków. Weszły
one w skład najpopularniejszej karaimskiej zupy, czyli
białego chłodnika znanego pod nazwą jazma.
Copyright @ Spiewająca Lipka 2021
Kontakt
Godziny Pracy
ul.Zasobna 49 lok 5
04-862 Warszawa
(+48) 533-371-311
restauracja@spiewajacalipka.pl
Witamy w progach niezwykłej krainy
warszawskiego Urzecza,
bogatej kuchni Podlasia z całą magią
smaków tradycji kulinarnej polskich Tatarów,
Łemków, Bojków oraz Karaimów.
Zarezerwuj stolik w
Spiewającej Lipce
Pracujemy od wtorku do niedzieli
od godziny 12:00
Poniedziałek - odpoczywamy
